Тоҷикистон ватани азизи ман

Мо бояд сулҳ ва субот, сарфарозии истиқлолият, ваҳдати миллӣ ва якпорчагии Тоҷикистонро ҳамчун бузургтарин арзиш ва неъмати ҳаётӣ ҳифз намоем. Истиқлоли Тоҷикистон ба даст наомадааст, балки он бо хуни фарзандони мардуми тоҷик ва заҳмату талошҳои ҷонбозиҳоямон таъмин гардидааст. Мардуми мо бояд ба истиқлолият содиқ, ба давлатӣ меҳварӣ ва ба ваҳдати миллӣ содиқ бошанд.
Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ Пешвои миллат президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон
Тоҷикистон — ватани азизи ман. Ин калимаҳо танҳо номи як кишварро ифода намекунанд, балки эҳсосоти гарму самимии ҳар як тоҷикро низ баён мекунанд. Ҳар гоҳ, ки мо ба сухани «Тоҷикистон» менигарем, назар ба кӯҳҳои баланд, дарёҳои пок ва водиҳои ҳамвор, рӯйи кӯҳпояҳои сабз ва баҳри фароғат ва озодӣ пайдо мешавад. Тоҷикистон барои ҳар як сокини он на танҳо макон аст, балки хонае аст, ки решаҳои таърихӣ, фарҳангӣ ва арзишҳои миллиро дар бар мегирад.Муҳаббат ба Ватан — ин ҳиссиётест, ки ҳар як шахсро водор мекунад, ки барои ҳифзи табиат, нигоҳ доштани фарҳанг ва рушду пешрафти кишвари худ кӯшиш намояд. Тоҷикистон, бо таърихи пурифтихор ва фарҳанги ғанӣ, барои ҳар як тоҷик макони ифтихор ва сарчашмаи илҳом мебошад.Мақсади мо дар ин аст, ки мо тавассути маводи таърихӣ, фарҳангӣ ва табиӣ нишон диҳем, ки Тоҷикистон на танҳо як кишвар аст, балки ватани дилҳо ва хешовандони ҳамдилон мебошад. Муҳаббати мо ба Ватан моро водор мекунад, ки ин сарзаминро дӯст дорем, қадр кунем ва бо тамоми ҳастии худ ба пешрафти он саҳм гузорем.Тоҷикистон дар маркази Осиёи Миёна қарор дорад ва бо кишварҳои Қирғизистон, Ӯзбекистон, Афғонистон ва Чин ҳамсарҳад мебошад. Масоҳати он тақрибан 143 100 км² буда, аксариятро кӯҳҳо ишғол мекунанд. Кӯҳҳои Помир ва Ҳисор баландтарин ва машҳуртарин қаторкӯҳҳо мебошанд. Баландтарин кӯҳи Тоҷикистон — Исмоили Сомонӣ бо баландии 7 495 метр — дар Помир ҷойгир аст ва онро «Боми ҷаҳон» меноманд.Тоҷикистон бо зиёда аз 900 дарё ва кӯл бой аст. Дарёҳои бузурги кишвар, аз ҷумла Вахш, Панҷ, Зарафшон, Сирдарё, на танҳо барои обёрӣ ва кишоварзӣ муҳиманд, балки барои истеҳсоли барқ низ истифода мешаванд. Нерӯгоҳҳои бузурги барқи обӣ, чун Сангтӯда ва Роғун, ҳиссаи бузурги барқи кишвар ва содироти онро таъмин мекунанд.Иқлим ва табиат низ гуногунранг мебошанд.
Дар кӯҳҳо иқлими сард ва тунд, дар водиҳо иқлими гарм ва нимашӯр ҳукмфармост. Ин гуногунрангӣ имконият медиҳад, ки ҳам боғу токзорҳо, ҳам кӯлҳо ва ҳам қаторкӯҳҳои пур аз барф вуҷуд дошта бошанд. Ҳанӯз аз асрҳои қадим мардуми тоҷик дар ин сарзамин зиндагӣ мекарданд ва дар таърих бо номи Сомониён шинохта шудаанд. Давраи шоҳигарии Сомониён (X—XI аср) марҳилаи шукуфоии фарҳанг ва давлатдории тоҷикон буд. Дар ин давра шаҳрҳои Бухоро, Самарқанд ва Хуҷанд марказҳои илму адаб ва савдо буданд.Шоирон ва донишмандон, чун Рӯдакӣ, Фирдавсӣ, Хайём ва Сино, мероси бузурги адабӣ ва маънавиро барои наслҳои оянда боқӣ гузоштанд. Мавзӯъҳои муҳими ашъор ва асарҳо — муҳаббат ба Ватан, ваҳдат ва эҳтиром ба падарону модар, таърихи миллат ва фарҳанг — имрӯз низ барои тоҷикон арзишманданд. Истиқлолияти Тоҷикистон соли 1991 оғози марҳалаи нав буд. Ин истиқлолият имкон дод, ки мардуми тоҷик худро ҳамчун миллати соҳибҳуқуқ ва фарҳангӣ эҳсос кунанд, арзишҳои миллиро ҳифз намоянд ва барои рушди иқтисод, фарҳанг ва илму техника кӯшиш намоянд.Фарҳанги тоҷикон рамзи ҳастии миллат ва соҳибихтиёрӣ мебошад. Забони тоҷикӣ на танҳо забони расмӣ, балки асоси фарҳанг, илм ва адаб мебошад.Шоирон ва нависандагон бо асарҳои худ муҳаббат ба Ватан, эҳтироми таърих ва фарҳанги миллӣ, ва ҳамчунин ваҳдат ва ягонагии миллатро ба наслҳои оянда интиқол медиҳанд.
Анъанаҳо ва расму оинҳои миллӣ, аз ҷумла:
Наврӯз — ҷашни оғози баҳор ва соли нави миллӣ.
Сада — ҷашни оташ ва мубориза бо сардӣ.
Ҷашнҳои оилавӣ — тӯйҳо, таваллуд ва ҷашнҳои маънавӣ.
ин ҳама рамзи ифтихор ва муттаҳидии миллат мебошанд.Мусиқӣ
ва рақсҳои миллӣ низ ҳисси ифтихор ва муҳаббат ба Ватанро
бедор мекунанд. Масалан, рақсҳои лола ва хатлонӣ, мусиқии
созҳои миллӣ рубоб, дутор ва нафир таърихи мардуми
тоҷикро ба ёд меоранд.Либосҳои миллӣ, аз ҷумла чақан, курта ва
дона, рамзи фарҳанг ва таърих мебошанд. Ҳар ҷашн ва суннат на
танҳо хотирнишонкунандаи гузашта, балки роҳнамои марҳалаҳои
ҳаёти мардум ва мероси фарҳангӣ ба шумор меравад.
Тоҷикистон дорои захираҳои табиии сершумор мебошад:
Металлҳои қиматбаҳо: мис, тилло, нуқра
Заминҳои ҳосилхез: барои кишоварзӣ ва боғдорӣ
Нерӯи барқи обӣ: аз нерӯгоҳҳои Сангтӯда ва Роғун
Кишоварзӣ яке аз рукнҳои асосии иқтисоди кишвар аст. Ғалладона, картошка, сабзавот ва меваҳо барои бозори дохилӣ ва содирот истеҳсол мешаванд.Истеҳсоли барқи обӣ низ аҳамияти бузург дорад. Саноат, сохтмон ва хизматрасонӣ низ дар рушди иқтисоди кишвар нақши муҳим доранд. Дар замони истиқлол, Тоҷикистон кӯшиш мекунад, ки иқтисодро муосир ва мустақил созад ва сатҳи зиндагии мардумро беҳтар кунад. Масалан, сохтмони роҳҳо, пулҳо, нерӯгоҳҳо ва биноҳои таълимӣ нишон медиҳад, ки кишвар ба пешрафт ва рушди устувор аҳамияти ҷиддӣ медиҳад.Истиқлолият ва Ваҳдати миллӣ барои Тоҷикистон заминаи сулҳу оромӣ, рушди иқтисодӣ ва пешрафти илму фарҳангро фароҳам оварданд. Ҳар як шаҳрванди кишвар бояд ҳисси масъулият дошта бошад, ки Ватанро дӯст дошта, ҳифз кунад ва барои пешрафти он кӯшиш намояд.Муҳаббат ба Ватан на танҳо ҳисси шахсӣ, балки вазифаест, ки ҳар як фарди тоҷикро водор мекунад, ки барои ободӣ ва пешрафти Тоҷикистон саҳмгузор бошад. Ваҳдати миллӣ на танҳо сулҳу оромиро таъмин мекунад, балки эътимод ва ҳамбастагии мардумро тақвият мебахшад ва ба рушди ҷомеа, илм ва фарҳанг мусоидат мекунад.Бо ҳифзи Ватан, рушду муаррифии фарҳанг, рушди иқтисод ва ваҳдати миллӣ Тоҷикистон метавонад ҳамчун мамлакати пешрафта ва соҳибихтиёр дар минтақа ва ҷаҳон шинохта шавад.
Тоҷикистон — ватани азизи мо, макони таърих, фарҳанг ва табиати нотакрор мебошад. Ин кишвар бо кӯҳҳои сарсабз, дарёҳои пуроб ва водиҳои ҳосилхез на танҳо зебогии табиатро намоиш медиҳад, балки заминаи рушди иқтисод, кишоварзӣ ва нерӯи барқи обиро фароҳам меорад.Тоҷикистон таърихи қадима ва пурифтихор дорад. Даврони шоҳигарии Сомониён, пайдоиши адабиёт ва илми тоҷик, ва умуман ҳифзи фарҳанги миллӣ барои наслҳои оянда ифтихори бузурге ба вуҷуд овард.Фарҳанг ва анъанаҳои миллӣ, аз ҷумла Наврӯз, ҷашнҳои оилавӣ, мусиқӣ ва рақсҳои миллӣ, ҳисси ҳамбастагӣ ва муҳаббат ба Ватанро мустаҳкам мекунанд. Забони тоҷикӣ, шеър ва адабиёт заминаи эҳтиром ба гузашта ва тарбия намудани наслҳои ояндаро таъмин мекунанд.Иқтисод ва рушди кишвар низ ба истиқлолият ва Ваҳдати миллӣ бастагӣ дорад. Захираҳои табиии кишвар, кишоварзӣ, истеҳсоли барқи обӣ ва саноат барои беҳбудии зиндагии мардум ва рушду тавсеаи ҷомеа муҳим мебошанд. Истиқлолият имкон дод, ки Тоҷикистон ҳамчун кишвари соҳибихтиёр ва соҳибфаҳм дар арсаи байналмилалӣ эътироф шавад.Ҳар як шаҳрванди Тоҷикистон вазифадор аст, ки Ватанро дӯст дошта, ҳифз кунад ва барои пешрафти он саҳмгузорӣ намояд. Муҳаббат ба Ватан ҳиссиёти аслӣ ва арзишмандест, ки мардуми тоҷикро муттаҳид месозад ва онҳоро ба ободонӣ ва рушду пешрафт водор мекунад. Тоҷикистон бо таърих, фарҳанг ва табиаташ на танҳо ватани дилҳо, балки сарчашмаи ифтихор ва илҳоми ҳар як тоҷик мебошад.
Курсанти курси 2 факултети №6
Академияи ВКД Ҷумҳурии Тоҷикистон
милитсияи қаторӣ
Раҳимзода А